Nieuwe archeologische ontdekkingen bevestigen dat oude mensachtigen de nu dorre landschappen van Noordoost-Saoedi-Arabië bewoonden, waardoor een ooit bloeiend ecosysteem werd onthuld dat werd ondersteund door nattere omstandigheden. Het onderzoek, gericht op een voorheen niet bestudeerde regio tussen Qatar en Koeweit, onthult bewijs van menselijke aanwezigheid die teruggaat tot 100.000 jaar geleden. Dit daagt de perceptie van Arabië als een historische barrière voor migratie uit, wat suggereert dat klimaatveranderingen uit het verleden perioden creëerden waarin de regio bewoonbaar was.
Een verloren wereld onthuld
Decennia lang werd het Arabische schiereiland over het hoofd gezien in onderzoeken naar vroege menselijke migratie. Wetenschappers wisten echter dat de regio ooit voldoende regenval ontving om een robuust planten- en dierenleven te ondersteunen. De nieuwe studie richtte zich op 79 grotten en omliggende gebieden, waarbij specifiek werd gezocht naar locaties in de buurt van oude rivierbeddingen en vuursteenafzettingen – een materiaal dat cruciaal is voor het maken van gereedschappen.
“Grotten zijn vaak belangrijke locaties voor archeologische, fossiele en klimatologische gegevens”, zegt Huw Groucutt van de Universiteit van Malta, hoofdonderzoeker van het project.
Het team vond bewijs van activiteit van mensachtigen in meerdere grotten, waaronder één plek bezaaid met meer dan 400 stenen werktuigen. Dierlijke resten die naast de artefacten zijn ontdekt, zijn onder meer die van kamelen, gazellen, hyena’s, wolven, reptielen en vogels. Het enorme volume aan bewaarde botten biedt een ongekend inzicht in Arabische ecosystemen uit het verleden.
Timing en implicaties
Analyse van de gereedschappen suggereert dat mensachtigen deze grotten tussen 10.000 en 100.000 jaar geleden bezetten. Dit tijdsbestek valt samen met perioden waarin de klimaatomstandigheden een toename van de vegetatie en de dierenpopulaties mogelijk maakten.
Monika Markowska van de Northumbria Universiteit, die niet bij het onderzoek betrokken was, legt uit dat de bevindingen aantonen dat Arabië niet altijd een barrière voor beweging vormde. In plaats daarvan “kunnen klimaatgestuurde kansen gunstiger omstandigheden hebben gecreëerd voor bezetting en migratie.”
Waarom dit belangrijk is
Het Arabische schiereiland wordt lange tijd beschouwd als een geografisch knelpunt, dat de menselijke verspreiding eerder belemmert dan vergemakkelijkt. Deze ontdekkingen herschrijven dat verhaal. Het bewijs suggereert dat oude bevolkingsgroepen periodes van toegenomen regenval uitbuitten om zich door de regio te verplaatsen, waardoor Afrika, Azië en Europa mogelijk met elkaar verbonden werden.
Michael Petraglia van de Griffith Universiteit benadrukt dat dit onderzoek slechts één stap is in een grotere poging om de dynamische ecosystemen van Arabië te begrijpen. De bevindingen benadrukken het belang van voortgezette exploratie in deze onderbelichte regio.
De Arabische woestijn vormde ooit een levensvatbaar pad voor oude mensachtigen. Deze studie toont aan dat het klimaat een cruciale rol speelde bij het vormgeven van migratiepatronen, waardoor wat nu een dorre barrière is, verandert in een tijdelijke brug voor de vroege mens.
