De hersenen slaan herinneringen niet geïsoleerd op. In plaats daarvan koppelt het zwakke, gemakkelijk vergeten ervaringen aan krachtige, emotioneel geladen ervaringen. Nieuw onderzoek van de Universiteit van Boston, gepubliceerd in Science Advances, legt uit waarom u zich misschien nog levendig herinnert dat u kippen heeft gezien op weg naar een ontzagwekkende wandeling. De sleutel: sterke herinneringen fungeren als ankerpunten en helpen de hersenen zelfs vluchtige details vast te houden.
Het verband tussen emotionele impact en herinnering
Chenyang (Leo) Lin en zijn team ontdekten dat de hersenen gerelateerde objecten en gebeurtenissen met elkaar verbinden, ook al is de ene alledaags en de andere buitengewoon. Dit fenomeen verklaart waarom een wandelaar die in de ban was van eekhoorns in New Hampshire zich ook de kippen herinnerde die hij onderweg tegenkwam. De hersenen verdelen zich niet in compartimenten; het verbindt.
Hoe “Tag en Capture” werkt
Het onderzoek bouwt voort op de ‘tag and capture’-theorie, die suggereert dat zwakke herinneringen tijdelijk op neuronen worden gemarkeerd. Deze tags vervagen snel, tenzij ze worden versterkt door een sterker geheugen. Wanneer zich kort daarna een krachtige ervaring voordoet, veroorzaakt dit een stroom eiwitten in de hippocampus, het geheugencentrum van de hersenen. Deze eiwitten stabiliseren het zwakke geheugen en lijmen het feitelijk aan het sterkere geheugen.
Het experiment: dieren, gereedschappen en beloningen
Om dit te testen vroeg het team van Lin meer dan 100 deelnemers om reeksen afbeeldingen te bekijken: dieren (aardvarkens, hamsters, zeesterren) en alledaagse gereedschappen. Aanvankelijk bekeken de deelnemers eenvoudigweg de afbeeldingen. Vervolgens werden ze beloond omdat ze ze correct als dier of hulpmiddel bestempelden. De helft ontving hoge beloningen voor het identificeren van dieren en lage beloningen voor gereedschap, terwijl de andere helft het omgekeerde ontving.
De volgende dag werden de deelnemers ondervraagd over de afbeeldingen. Degenen die hoge beloningen ontvingen voor het identificeren van dieren, herinnerden zich ze beter: ongeveer 50%, vergeleken met 45% voor degenen met lage beloningen. Verrassend genoeg verbeterden hoge beloningen voor tools de herinnering niet; mensen herinnerden zich ze al goed. Het brein lijkt herinneringen te categoriseren en ze met elkaar te verbinden binnen categorieën, maar niet tussen categorieën.
De implicaties voor leren en therapie
Dit onderzoek heeft implicaties voor de manier waarop we trauma leren en verwerken. Alledaagse herinneringen zijn tijdelijk, maar door ze te koppelen aan sterke ervaringen blijven ze hangen. Therapeuten kunnen dit gebruiken om positieve herinneringen voor of na traumatische gebeurtenissen te versterken, waardoor de impact ervan wordt verminderd. Leraren kunnen onverwachte, gedenkwaardige gebeurtenissen gebruiken om leerlingen te helpen informatie vast te houden. Een verrassende actie in een wiskundeprobleem kan leerlingen bijvoorbeeld helpen het concept te onthouden.
Het grotere geheel
“Wat in het verleden is gebeurd, krijgt plotseling meer betekenis”, merkt Joseph Dunsmoor op, een cognitief neurowetenschapper aan de Universiteit van Texas in Austin. De hersenen zijn ontvankelijker voor nieuwe informatie na een sterke gebeurtenis, waardoor de kans groter is dat nieuwe herinneringen blijven bestaan.
Om te begrijpen hoe herinneringen zich vormen en met elkaar in verband staan, is verder onderzoek nodig. De bevindingen suggereren echter dat door zwakke herinneringen aan sterke te koppelen, we de herinnering kunnen verbeteren, het leren kunnen verbeteren en mogelijk de impact van trauma kunnen verzachten.
