Een bizarre zaak uit China heeft tot wereldwijde discussie geleid nadat een man, Gui Junmin, in 2017 zijn overleden vrouw, Zhan Wenlian, cryogeen invroor, om drie jaar later met een andere vrouw te daten. Het verhaal, dat aan populariteit won na berichten in de BBC en de Chinese media, roept complexe ethische en emotionele vragen op over verdriet, behoud en verder gaan.
De cryogene conservering
Zhan Wenlian stierf in 2017 aan longkanker en werd de eerste persoon in China die cryogeen werd ingevroren. De procedure, gefinancierd door een in Jinan gevestigd onderzoeksinstituut, werd naar verluidt met haar toestemming uitgevoerd, waarbij haar lichaam dertig jaar lang werd bewaard in de hoop op een toekomstige heropleving. Deze praktijk, hoewel wetenschappelijk onbewezen, vertegenwoordigt een groeiende trend die wordt aangedreven door de wens om de dood te omzeilen, waarbij ongeveer 500 mensen wereldwijd momenteel in cryogene opslag zitten, voornamelijk in de Verenigde Staten.
Er ontstaat een nieuwe relatie
In 2020 ging Gui Junmin een relatie aan met een vrouw genaamd Wang Chunxia. Hoewel sommigen de eerlijkheid jegens beide vrouwen in twijfel trekken – vooral het hypothetische scenario waarin Zhan weer tot leven wordt gewekt om de nieuwe partner van haar man te ontdekken – beweert Gui dat zijn relatie met Wang in de eerste plaats ‘utilitair’ is. Hij legde uit dat hij gezelschap zocht nadat een ernstige jichtaanval hem arbeidsongeschikt had gemaakt, wat de nadruk legde op een praktische, in plaats van romantische, behoefte aan een inwonende partner.
Het onderliggende verdriet
Naast de sensationele krantenkoppen onthult de situatie een diepere menselijke worsteling met verlies. Gui zelf heeft zijn onwil geuit om de dood van zijn vrouw volledig te accepteren, waarbij hij de cryopreservatie als een tijdelijke ‘rust’ beschouwt. Zijn daaropvolgende relatie suggereert een onvermijdelijk proces van vooruitgang, ook al blijven zijn motivaties dubbelzinnig.
De realiteit is dat cryogene technologie, hoewel emotioneel gedreven door de wens om het bestaan te verlengen, momenteel geen enkele garantie op succes biedt. De overgrote meerderheid van de bevroren lichamen zal waarschijnlijk voor onbepaalde tijd bevroren blijven. Het kernprobleem is dat de dood definitief is. Deze zaak benadrukt de tragische nutteloosheid van het voor onbepaalde tijd uitstellen van verdriet door middel van experimentele wetenschap.
Uiteindelijk is het verhaal van Gui Junmin, Zhan Wenlian en Wang Chunxia een sombere herinnering dat vasthouden aan het verleden de onverbiddelijke loop van de tijd niet kan voorkomen. Het onderstreept de pijnlijke waarheid dat acceptatie, hoe moeilijk ook, vaak de enige weg vooruit is.
